All our ships
Have now returned,
their mastheads shattered
their sails torn,
from Smyrna and from Mudania they came back so forlorn.

Carrying with them the chalices of our churches,
children, women, and old men,
many people of our race
Our nation's roots
from the East.

But one small ship did not return.
Which fields does it plow?
Which seas does it wander?
Nowhere does it reach
no destination does it touch.

For years we long for it,
and the years have passed.
No sailor nor sea eagle has seen it from afar,
and neither has the lonely lighthouse
nor that evening star.

Oh Woe is Me!

Might it have sunk,
or become a phantom ship?
Might it never return to its homeland's shores?
Alas...and it is loaded with the most valued of cargo
stores.

We've lost everything and all.
And the only thing this little ship carried
at the hour of its doom
was the everlasting hope of one day its return.

Come my little ship, come and let's unload.
Deliver us your treasures and let your sails unfurl.
Sail straight ahead for Smyrna and foor Moudania.

πίσω γυρίσανε,
σπασμένα τα κατάρτια
σχισμένα τα πανιά,
ήρθαν από την Σμύρνη
κι από τα Μουδανια.

Φέραν των εκκλησιών μας
τα δισκοπότηρα
παιδιά, γυναίκες, γέρους,
γένος Ρωμιών πολύ,
τις ρίζες της φυλής μας
απ΄ την ανατολή.

Μα ένα μικρό καράβι
πίσω δεν γύρισε,
Ποιούς κάμπους αρμενίζει;
ποια πέλαγα γυρνά;
Και πουθενά δε φτάνει,
δε βγαίνει πουθενά.

Χρόνια το καρτερούμε
και χρόνια πέρασαν,
δεν το είδε μήτε ναύτης,
μήτε θαλασσαετός,
μήτ’ ερημίτης φάρος,
μήτ’ άστρο της νυκτός.

Ωιμέ!

Τάχα να ‘χει βουλειάξει;
Τάχα να στοίχειωσε;
Δεν θα ξανάρθει τάχα
στην πατρική του ακτή;
Ωιμέ ! Κι έχει φορτώσει
το πιο ακριβό φορτί.

Όλα τα χάσαμε όλα
και μόνο φόρτωσε
το πιο στερνό καράβι
την ώρα του χαμού,
φόρτωσε την ελπίδα
του ξαναγυρισμού.

Έλα μικρό καράβι,
έλα ξεφόρτωσε,
δωσ’ μας το θησαυρό σου
κι άνοιξε τα πανιά
ολοίσια για τη Σμύρνη
και για τα Μουδανιά!